تولید یک ماده حل شونده و بدون ضرر که می‌توان از آن در عمل جراحی و به هنگام بخیه زدن برش‌های محل جراحی به منظور منقبض کردن اندام‌های مجاور استفاده کرد.
هنگامی‌که جراح برشی را در دیواره شکم بیمار بخیه می‌زند، دستگاهی به نام Retractor یا منقبض‌کننده در آن وارد کرده که روده را به سمت پایین نگه داشته و آن را از مقابل مسیر کار خود کنار می‌زند.
Retractor یا منقبض‌کننده‌ها ابزار آلاتی هستند که دارای دو نوع دستی و خودکار بوده و جراح با کمک این وسایل می‌تواند در ناحیه عمل، از اکسپوز یا دیدکافی برخوردار گردد. این ابزارهای فولادی با داشتن تیغه خمیده و قلاب مانند که زاویه‌های متفاوتی نیز دارد، بافت‌های سطحی یا عمقی را به اطراف می‌فشارد و به عبارتی باعث انقباض بافتی می‌گردد.
این ابزار اندام‌ها را از سوراخ شدن توسط ادوات جراحی ایمن نگه داشته و همچنین از خارج شدن از ناحیه برش و ایجاد فتق جلوگیری می‌کند. متأسفانه رترکتور باید قبل از اینکه برش به طور کامل دوخته شود، از آن خارج گردیده که این کار احتمال ایجاد سوراخ در روده و فتق را افزایش می‌دهد. زیرا هنوز قسمت‌هایی از این برش وجود داشته که به طور کامل بخیه نگردیده.
به همین دلیل محققان یک ماده نگهدارنده جدید را ارائه داده‌اند که می‌تواند در حفره شکم باقی‌بماند و بدون آسیب رساندن به اندام داخلی، جذب گردد.
دکتر جیسون اسپکتور، جراح پلاستیک در مرکز پزشکی پرسبیترین نیویورک و مرکز پزشکی ویل کرنل، پس از انجام عمل‌های ترمیمی مکرر فتق در بیماران، نیازمند ماده‌ای بود که این مشکل را حل کند. به همین دلیل او همکاری خود را با دکتر دیوید پاتنم، استاد دانشکده مهندسی پزشکی در دانشگاه کرنل آغاز کرد.
آنها موفق به توسعه ماده‌ای (در قالب یک صفحه صاف) گردیدند که انعطاف‌پذیری لازم را برای عبور از برش جراحی داشت و از طرفی به قدری محکم بود که از اندام‌ها در برابر پارگی جلوگیری می‌کرد.
این ماده غیر سمی از پلی‌اتیلن گلیکول ساخته شده که یک ترکیب شیمیایی است و در محصولاتی مانند ملین‌ها (مسهل‌ها) و دی‌هیدروکسی استون (DHA)، یافت می‌گردد.
پلی اتیلن گلیکول باعث انعطاف پذیری مواد می‌گردد، در حالی که (DHA) باعث افزایش قدرت آنها می‌گردد. علاوه براین، هر دو ترکیب در هنگام برخورد با مایعات(مانند آنهایی که در بدن یافت می‌شوند) حل می‌گردند. (ایسنا)
