استینلس استیل Stainless Steel به زبان ساده
قسمت اول:
فولاد، آلیاژی است که پایه آن آهن و حدود 2 درصد کربن است.
مهمترین تفاوت فولاد با آهن در ویژگی های آن می باشد. مثلا فولاد ها سختی بالاتری نسبت به آهن دارند.
دیگر خواص ویژه ی فولاد به شرح زیر است:
* مقاومت در برابر خوردگی
* ظاهر جذاب
* مقاومت در برابر حرارت
* هزینه ناچیز در طول عمر مفید
* از نظر قابلیت های بیولوژیکی خنثی می باشد.
معمولا در پروسه ساخت فولاد عناصری مثل سیلیسیم ، منگنز ، گوگرد و فسفر به صورت ناخالصی وجود دارند که منجر به تولید فولاد ساده‌ی کربنی می‌شود که موضوع بحث ما نیست.
مهندسین متالورژی با دستکاری در ترکیب فولاد و اضافه و کم کردن عناصر به رفع نیازهایشان در صنعت استیل می‌پردازند. مثلا برای آنکه نسبت به خوردگی مقاوم‌تر شود، کروم و نیکل را در آن افزایش می‌دهند. حال اگر بخواهیم مقدار مقاومت به خوردگی در حدی باشد که در آب دریا هم مورد استفاده باشد به آن مولیبدن اضافه می‌کنند.
عنصرهایی که بیشتر برای این هدف کاربرد دارند، عبارتند از: منگنز (پرکاربردترین)، نیکل، کروم، مولیبدن، وانادیم، سیلیسیم و بور.
همچنین عنصرهای کم کاربردتر عبارتند از: آلومینیم، کبالت، مس، سریم، نیوبیم، تیتانیم، تنگستن، قلع، روی، سرب و زیرکونیم.
نام گذاری استیل‌ها
بیشتر استیل‌ها حداقل حاوی 50 درصد آهن هستند. بسته به درصد عناصر آلیاژی نام های مختلفی بر روی آن ها گذاشته می شود:
304، 305، 316، 321، 347، 403، 404،409، 410، 420، 430، 439، 441 و … همگی نام های آلیاژهای فولاد هستند.
این نام گذاری مربوط به استاندارد آمریکایی یا AISI است. استاندارهای دیگری مثل DIN آلمان، JIS ژاپن و … وجود دارد. ما در این مقاله از استاندارد آمریکایی استفاده می کنیم که در ایران بسیار پرکاربرد است.
برای مثال استیل 304 دارای 18 درصد کروم و 8 درصد نیکل است و همچنین به استیل 8-18 معروف است. احتمالا حک شدن آن را بر روی قاشق و چنگال و لیوان قدیمی دیده اید. استیل 316 دارای 16 درصد کروم و 10 درصد نیکل و 2 درصد مولیبدن است و معمولا در ساخت ایمپلنت ها به کار می رود.
قسمت دوم
